Kapucyni

Zakon Kapucynów jest częścią rodziny zakonów franciszkańskich.

Klemens VII

Powstał na mocy wydanego przez papieża Klemensa VII w 1528 r. breve Exponi nobis, w którym pozwolił on kilku braciom z zakonu franciszkanów obserwantów na odłączenie się od dotychczasowej rodziny zakonnej i prowadzenie życia eremickiego oraz noszenie brody i habitu ze spiczastym kapturem. Pięć wieków temu na ulicach włoskich wiosek pojawili się dziwni ludzie – długie brody, szorstkie, grube habity przewiązane powrozem. Na głowach wielkie kaptury. Mieszkali w jakiś lepiankach z błota i wikliny. Chcieli radykalnie żyć Ewangelią kierując się Regułą Świętego Ojca Franciszka. Bez żadnych wyjaśnień. Dzieci postanowiły nazwać owo zjawisko. – Capuccini! – w ten sposób ochrzciły nowonarodzona gałąź Zakonu Świętego Franciszka. W pierwszej fazie rozwoju zakonu, bracia prowadzili życie pustelnicze. Oddawali się kontemplacji – minimum dwie godziny dziennie (dla mniej wytrwałych), jak określają pierwsze Konstytucje Zakonu. Mieszkali w pustelniach i małych klasztorach pobudowanych na obrzeżach miast i wiosek we wschodnich Włoszech. Nie podejmowali wtedy żadnych działań duszpasterskich. Jednak Duch wieje tam, gdzie chce – nie takie było powołanie Braci Mniejszych Kapucynów. W Księstwie Camerino wybuchła śmiertelna zaraza. Bracia, posłuszni Ewangelii, opuścili swoje pustelnie i zaczęli z narażeniem życia opiekować się zarażonymi. Tu rozpoczął się kształtować nowy rys duchowości kapucyńskiej – apostolat wśród wszystkich ludzi, szczególnie zaś wśród najuboższych.

Kapucyni w Polsce

Do Polski sprowadził kapucynów Jan III Sobieski w 1681 roku, fundując im klasztor w Warszawie. Zakon zrazu powoli przyjmował się w Polsce: początkowo byli to Włosi i Czesi, a polonizacja polskich klasztorów nastąpiła dopiero w XIX wieku. Spowodowało to, że kapucyni szybko zrośli się ze społeczeństwem polskim i byli obecni we wszystkich ważniejszych wydarzeniach polskich dziejów: kapelanami powstania styczniowego w 1863 roku byli ojcowie Agrypin Konarski i Maksym Tarejwo, straceni przez wojska carskie, pierwszy na stokach Cytadeli Warszawskiej, drugi w Koninie; kapelanem Pierwszej Brygady Legionów Polskich Józefa Piłsudskiego był ojciec Kosma Lenczowski; kapucyni wraz z polskimi osadnikami w 1945 roku udali się na Ziemie Zachodnie i Północne, budując tam zręby polskiego duszpasterstwa

Kapucyni w Orchówku

Pierwsi Bracia Kapucyni przybyli do Orchówka na zaproszenie ówczesnego bpa podlaskiego Ignacego Świrskiego. Warszawska Prowincja Kapucynów objęła kościół i duszpasterstwo parafialne: dekretem z 6 VIII 1947 bp Świrski przekazał naszemu zakonowi kościół, a objęcie nowej placówki nastąpiło 24 VIII 1947. Zakonnicy początkowo zamieszkali w drewnianej plebanii, a w latach 1982-1983 staraniem gwardiana o. Tomasza Nitkiewicza został zbudowany jednoskrzydłowy murowany klasztor, przylegający z lewej strony do kościoła, wzorowany na dawnym klasztorze augustianów (odbudowa starego klasztoru w dawnym miejscu była niemożliwa z powodu zmiany koryta Bugu).

Wspólnota klasztorna w Orchówku

o. Piotr Woźniacki
o. Piotr Woźniacki

wikary klasztoru,
kapelan
Zakładu Karnego

o. Marek Długołęcki
o. Marek Długołęcki

duszpasterz,

opiekun Liturgicznej Służby Ołtarza

o. Bogdan Filipiuk
o. Bogdan Filipiuk

duszpasterz,

opiekun Kół Żywego Różańca

br. Henryk Kosmala
br. Henryk Kosmala

zakrystianin