Jerzy i Kryspin Krupscy herbu Korczak, założyciele Orchówka, ufundowali około 1506 r. pierwszy w tym miasteczku kościół katolicki, przy którym w roku 1507 biskup chełmski Mikołaj Kościelecki erygował parafię pod wezwaniem św. Jana Jałmużnika. Ponieważ kościół położony był na niekorzystnym miejscu, często zagrożonym wylewami Bugu, około 1599-1600 r. pobudowano nową świątynię na wzgórzu, a z inicjatywy kolejnego właściciela Orchówka, Mikołaja Iwickiego, 19 II 1610 parafię powierzono Zakonowi Eremitów św. Augustyna (augustianom). Obecnie istniejący kościół według projektu prawdopodobnie Pawła Fontany zbudował w latach 1770-1777 mistrz kamieniarski Grzegorz Cybulski. Jest to budowla w stylu barokowym o skromnych formach architektonicznych. Konsekrował świątynię sufragan chełmski bp Melchior Jan Kochnowski 23 VII 1780 p.w. św. Jana Jałmużnika. Ostateczne wykończenie budowy kościoła (m.in. wzniesienie charakterystycznych małych wieżyczek na fasadzie) nastąpiło w L 1846-1848. W kościele znajdowały się dwa obrazy słynące łaskami: Matki Bożej Pocieszenia (wezwanie maryjne charakterystyczne dla zakonu augustianów) i św. Antoniego z Padwy. Razem z kościołem został zbudowany klasztor jednoskrzydłowy, piętrowy budynek, przylegający do kościoła z prawej strony. Augustianie szerzyli w Orchówku i okolicy właściwe sobie formy pobożności, m.in. Bractwo Matki Bożej Pocieszenia i Bractwo Rzemiennego Paska św. Augustyna, udzielali się także jako kaznodzieje i spowiednicy w okolicznych parafiach. Klasztor augustianów został skasowany przez władze carskie nocą z 27 na 28 XI 1864, a zakonnicy wywiezieni do klasztoru etatowego w Wieluniu. W 1867 r. władze carskie zniosły parafię rzymskokatolicką w Orchówku, przekazując kościół poklasztorny unitom, a w 1876 r. zniosły unię i kościół został wówczas zamknięty. Do 1887 r. stał nieczynny, w tymże roku został zamieniony na cerkiew. Słynące łaskami obrazy przeniesiono w 1876 r. do kościoła parafialnego we Włodawie. Dawny budynek klasztorny uległ zniszczeniu w 1881 r. podmyty przez Bug. Gorliwym obrońcą unii okazał się mieszkaniec Orchówka, Maksym Kossyk (1848-1925), duchowy przywódca miejscowej ludności, animator życia modlitwy, nauczyciel zasad wiary, a po I wojnie światowej inicjator przywrócenia kościoła w Orchówku dla kultu katolickiego. Na przełomie XIX i XX w. podjął on z kilkoma innymi mieszkańcami Orchówka pielgrzymkę do Rzymu, podczas której był przyjęty na audiencji przez Ojca świętego Piusa X, zapewniając go, że unici nadal trwają w jedności z całym Kościołem Katolickim. Jego grób za kościołem. We władanie Kościoła Katolickiego świątynia w Orchówku wróciła w 1918 r. Miejscowa ludność sama wykonała konieczne remonty, a kościół w 1925 r. został poświęcony. Bp podlaski Henryk Przeździecki reerygował w 1931 r. parafię. Jednocześnie zostały zwrócone obrazy Matki Bożej Pocieszenia i św. Antoniego. Na prośbę bpa podlaskiego Ignacego Świrskiego Warszawska Prowincja Kapucynów objęła kościół i duszpasterstwo parafialne: dekretem z 6 VIII 1947 bp Świrski przekazał naszemu zakonowi kościół, a objęcie nowej placówki nastąpiło 24 VIII 1947. Zakonnicy początkowo zamieszkali w drewnianej plebanii, a w latach 1982-1983 staraniem gwardiana o. Tomasza Nitkiewicza został zbudowany jednoskrzydłowy murowany klasztor, przylegający z lewej strony do kościoła, wzorowany na dawnym klasztorze augustianów (odbudowa starego klasztoru w dawnym miejscu była niemożliwa z powodu zmiany koryta Bugu). Obraz Matki Bożej Pocieszenia pochodzi z końca XVI lub początku XVII w. Opinie historyków sztuki co do warsztatu i stylu są rozbieżne. Prawdopodobnie obraz przywieźli ze sobą augustianie, przybywając na tę placówkę. Wizerunek pokryty był siedemnastowieczną sukienką z ryngrafem husarskim z XVII w., co świadczyłoby o dawnym kulcie, nie dochowały się jednak do naszych czasów jeśli kiedykolwiek istniały księgi łask lub inne dokumenty świadczące o istnieniu formalnego sanktuarium, jedynie pojedyncze wzmianki w aktach augustiaIlskich świadczą, że istniała w Orchówku rozwinięta cześć Najświętszej Maryi Panny. Jednakże po kasacie klasztoru i zamknięciu kościoła kult zanikł. Odrodził się dopiero po I wojnie światowej, a rozwinął się już w naszych czasach i choć ma tylko lokalny zasięg, ale jest dość intensywny. Skłoniło to władze zakonne do wszczęcia starań o koronację wizerunku Najświętszej Maryi Panny. Koronacji dopełnił nuncjusz apostolski w Polsce abp Józef Kowalczyk, przy współudziale bpa podlaskiego Jana Mazura i generała zakonu kapucynów Flavio Roberto Carraro 2 IX 1990. Na północno-wschodnim krańcu Pojezierza Łęczyńsko-Włodawskiego leży Orchówek. Kiedyś miasteczko, dziś dzielnica Włodawy. Parafia rzymskokatolicka istniała tutaj od 1507 roku. Dwie pierwsze świątynie uległy zniszczeniu, zaś w trzeciej, pod wezwaniem św. Jana Jałmużnika, powstałej pod koniec XVIII wieku, do dziś króluje Matka Boża Pocieszenia. urodził się w Amathonte na Cyprze około roku 550. Był synem Epifaniusza, cesarskiego zarządcy Cypru, pochodził z arystokratycznej rodziny. Ożenił się w młodym wieku i miał dzieci, jednak
urodził się w Amathonte na Cyprze około roku 550. Był synem Epifaniusza, cesarskiego zarządcy Cypru, pochodził z arystokratycznej rodziny. Ożenił się w młodym wieku i miał dzieci, jednak cała rodzina przedwcześnie zmarła, dlatego też Jan zdecydował się na przywdzianie mniszego habitu. Zasłynął z tego, że jako Jan III patriarcha Aleksandrii, poświęcił się szczególnej trosce o chorych i ubogich. Identyfikowany był również z Janem Jałmużnikiem, arcybiskupem Cypru, który zmarł ok. 616 r. staranne wychowanie od kanoników katedry w Lizbonie. Gdy miał 15 lat wstąpił do zakonu kanoników regularnych św. Augustyna. Po dwóch latach został przeniesiony do klasztor
staranne wychowanie od kanoników katedry w Lizbonie. Gdy miał 15 lat wstąpił do zakonu kanoników regularnych św. Augustyna. Po dwóch latach został przeniesiony do klasztoru w Coimbrze gdzie przez osiem lat studiował. W tym czasie przywieziono do Portugalii relikwie pięciu franciszkańskich męczenników, którzy zginęli w Maroku. To wydarzenie wzbudziło w Antonim wielkie pragnienie naśladowania bohaterstwa męczenników. Po początkowej niechęci przełożonych uzyskał jednak zgodę przełożonych na przeniesienie się do zakonu franciszkanów. Już jako franciszkanin Antoni wyjechał do Afryki by Maurom głosić Ewangelię, jednak na skutek ciężkiej choroby zmuszony był wracać do Hiszpanii przez co nie dane mu było męczeństwo. Opatrzność Boża skierowała go na Sycylię skąd udał się do Asyżu by zobaczyć św. Franciszka. Skromny Antoni nie ujawniał swoich zdolności, ale franciszkanie zauważyli jego talent i został posłany do nauczania teologii w Bolonii, Tuluzie, Montpellier, Padwie. Jednak po czasie Antoni poświęcił się kaznodziejstwu i duszpasterstwu, był bowiem doskonałym mówcą. Pracował z wielkim poświęceniem i pożytkiem nawracając wielu odstępców od wiary we Francji, Hiszpanii, Włoszech. Św. Antoni zmarł w Padwie 13 czerwca 1231 r. W pierwszą rocznicę śmierci został uroczyście kanonizowany przez papieża Grzegorza IX. Św. Antoni czczony jest, jako cudotwórca i orędownik w różnych zmartwieniach. Już za życia mówiono o jego niezwykłych czynach i wydarzeniach związanych z jego postacią. Znane są opowiadania o mule, który zachęcony przez Świętego klęknął przed Najświętszym Sakramentem, o kazaniu wygłoszonym w Rimini do ryb czy o psałterzu, który skradziony wrócił do właściciela dzięki Jego pomocy. Św. Antoni jest szczególnym patronem w odszukiwaniu rzeczy zgubionych. Pewien człowiek będąc w gościnie u św. Antoniego, nagle zobaczył Świętego stojącego w oknie i trzymającego w ramionach Dzieciątko Jezus. Św. Antoni zwany jest również "świętym całego świata". Na świecie rozpowszechniło się też dzieło pomocy ubogim zwane "chlebem św. Antoniego”. urodził się 16 października 1829 r. w Białej Podlaskiej, w rodzinie inteligenckiej. Miał brata i dwie młodsze siostry. Był bardzo zdolny, po ukończeniu gimnazjum w Płocku, studiował na wy
urodził się 16 października 1829 r. w Białej Podlaskiej, w rodzinie inteligenckiej. Miał brata i dwie młodsze siostry. Był bardzo zdolny, po ukończeniu gimnazjum w Płocku, studiował na wydziale budownictwa warszawskiej Szkoły Sztuk Pięknych. Będąc w gimnazjum zaniechał praktyk religijnych, a w czasie studiów zupełnie stracił wiarę. Kaplica p.w. bł. Honorata Koźmińskiego w Sobiborze Wsi Kaplica pochodzi z Próchenek k. Łosic. Ze starego kościoła wykorzystano główną konstrukcję, okna, szalunek i część pokrycia dachowego. Całe wnętrze jest nowe. Głównym fundatorem kaplicy jest Grzegorz Zimnicki z żoną Krystyną z Lublina. Budowę prowadził proboszcz ? o. Jan Jurczak, kapucyn. Poświęcenia dokonał – ks. bp Henryk Tomasik z Siedlec w dniu 29. 06. 1996 r. Sobibór Wieś – to dawne dobra franciszkanek z Brześcia. Istniała tu kiedyś unicka parafia z 1637 r. Msza Święta w kaplicy Kaplica p.w. Wniebowzięcia NMP w Sobiborze Stacji PKP Pierwotna kaplica drewniana została wybudowana w latach dwudziestych. W czasie II wojny światowej przez ludobójców z sąsiadującego z nią obozu była nietknięta. W latach 1983 ? 1985 została na jej miejscu pobudowana nowa kaplica. Kamień węgielny pod budowę kaplicy poświęcił 15. 08. 1984 r biskup siedlecki Jan Mazur. Budowniczym kaplicy był proboszcz o. Tomasz Nitkiewicz. Z wdzięczności za jago ofiarną posługę mieszkańcy Orchówka jedną ze swych ulic nazwali Jego imieniem. Msza Święta w kaplicy wikary klasztoru, duszpasterz, opiekun Liturgicznej Służby Ołtarza duszpasterz, opiekun Kół Żywego Różańca zakrystianinHISTORIA PARAFII
PATRONI PARAFII
Matka Boża
Piękny obraz, umieszczony w ołtarzu głównym, został namalowany na płótnie przez nieznanego malarza pod koniec XVI lub na początku XVII wieku. Ukazuje Najświętszą Maryję Pannę z Dzieciątkiem Jezus trzymającym w lewej dłoni księgę. Madonna okryta jest granatowym maforionem z trzema złotymi gwiazdami na ramieniu.
Płótno przedstawiające Maryję z Dzieciątkiem przywieźli do Orchówka augustianie w 1610 r. Trudno jednak dziś ustalić, od kiedy miejscowa ludność zaczęła traktować tę ikonę jako cudowny wizerunek Maryi Pocieszycielki.
Najstarsza zachowana wzmianka na ten temat znajduje się w akcie powizytacyjnym o. Jakuba Carthei z roku 1661, który zanotował, iż obraz Matki Bożej jest tu nabożnie czczony podczas licznych uroczystości i świąt. Niestety, liczne wota i Księga Łask zaginęły w czasie rozbiorów. To był zresztą wyjątkowo dramatyczny czas w dziejach lokalnej społeczności, który w szczególnie smutny sposób zaznaczył się kasatą klasztoru augustianów w 1864 roku, a trzy lata później likwidacją parafii w Orchówku.
Cudowny obraz rozpoczął wtedy ponad 60-letnią tułaczkę ? najpierw został wywieziony do Lublina, potem do Włodawy. Ziemia podlaska przeżywała wówczas okres prześladowania unitów zmuszanych do przejścia na prawosławie. Jeden z nich, Maksym Kossyk, wraz z kilkoma towarzyszami walczył o powrót obrazu na swoje miejsce. W tym celu udał się do Rzymu, by przedstawić papieżowi św. Piusowi X cierpienia katolików na Podlasiu i Chełmszczyźnie. Po pewnym czasie nastąpiło złagodzenie represji. Orchowscy parafianie wierzyli, iż pomogła im w tym ukochana Matka Boża Pocieszenia. Zmarłemu w 1925 r. Kossykowi nie było jednak dane doczekać powrotu cudownego obrazu.
Orchowska Madonna wróciła w uroczystym pochodzie na swe miejsce 13 czerwca 1931 r. Otworzył się nowy rozdział historyczny kultu Bogarodzicy. Dziś kult Matki Bożej Pocieszenia jest nadal żywy. Każdego roku przybywają tu liczni pielgrzymi, by pokłonić się swej Matce i oddać się Jej w opiekę.
2 września 1990 r. odbyła się uroczysta koronacja obrazu Matki Bożej Orchowskiej diademami papieskimi.
Około 610 został patriarchą Aleksandrii. Był zdecydowanym przeciwnikiem herezji monofizytyzmu. Po napadzie Persów na Ziemię Świętą w 614 r. wysłał do Jerozolimy pomoc. Po zajęciu przez Persów Aleksandrii powrócił na Cypr, gdzie prawdopodobnie został arcybiskupem. Zmarł 11 listopada 616 roku, choć inne źródła, (najprawdopodobniej mylnie) datę śmierci ustalają na rok 620. Wybudował wiele świątyń.
Swój przydomek zawdzięcza zasługom w dziele pomocy ubogim, chorym, opuszczonym. Jest patronem przytułków, szpitali i leprozoriów. Jego szczątki znajdują się w konkatedrze w Bratysławie. Święty Jan Jałmużnik czczony jest w Kościele katolickim i greckim. W naszym kościele obchodzimy uroczystość odpustową w styczniu, w 3 niedzielę zwykłą.
23 kwietnia 1846 r. został aresztowany pod zarzutem udziału w spisku i osadzony w X pawilonie Cytadeli Warszawskiej. Wówczas ciężko zachorował; powracając do zdrowia, przemyślał dokładnie swoje życie i nawrócił się. Uwolniony z więzienia po blisko roku, podjął dalsze studia, a jednocześnie prowadził bardzo surowy tryb życia.
Po ukończeniu studiów, 8 grudnia 1848 r. wstąpił do klasztoru kapucynów. Już 21 grudnia przyjął habit zakonny i otrzymał imię Honorat. Pierwszą profesję złożył dokładnie rok później. Chociaż pragnął być bratem zakonnym, przełożeni polecili mu, aby przygotowywał się do kapłaństwa. Po ukończeniu studiów teologicznych przyjął święcenia kapłańskie 27 listopada 1852 r. Wkrótce został mianowany profesorem retoryki oraz sekretarzem prowincjała, lektorem teologii, nadzwyczajnym rekolekcjonistą i spowiednikiem nawracających się. Zasłynął w Warszawie jako znakomity rekolekcjonistą i misjonarz ludowy. Pracując w III Zakonie św. Franciszka, gorliwie działał w kościołach Warszawy. Swoją głęboką religijnością i troską o człowieka zjednywał wielu ludzi dla Chrystusa.W 1861 roku, po kasacie zakonów przez władze carskie, o. Honorat został przewieziony do Zakroczymia pod Warszawą. Pomimo trudnych warunków tworzył tam dalej grupy tercjarek. Około 1889 r. zwrócił się do Stolicy Świętej o zatwierdzenie zgromadzeń bezhabitowych. W tym samym roku uzyskał aprobatę. Dzięki temu powstało 26 stowarzyszeń tercjarskich, z których na przestrzeni lat uformowało się 16 zgromadzeń zakonnych. Ojciec Honorat stał się odnowicielem życia zakonnego i twórcą jego nowej formy zbliżonej do dzisiejszych instytutów świeckich. Poprzez swoje duchowe córki i synów starał się docierać do wszystkich środowisk i odrodzić w społeczeństwie ducha gorliwości pierwszych chrześcijan. Kierował tymi wspólnotami przez konfesjonał i korespondencję, ponieważ rząd carski nie pozwoliłby na formowanie się nowych zakonów, zaś w roku 1864 skasował zakon kapucynów, pozostawiając tylko klasztor w Nowym Mieście nad Pilicą. Do dziś istnieją trzy zgromadzenia habitowe: felicjanki – powołane we współpracy z bł. Marią Angelą Zofią Truszkowską (wspominaną 10 października), serafitki, kapucynki, i czternaście bezhabitowych, tzn. utajonych przed carskim zaborcą.Zgromadzenia o. Honorata podejmowały prace charytatywne i apostolskie m. in. wśród młodzieży szkolnej i rzemieślniczej, w fabrykach, wśród ludu wiejskiego, w przytułkach dla ludzi starych i upośledzonych. Powstały w 1893 r. na terenie Królestwa ruch mariawitów zaszkodził opinii o. Honorata. Gdy w 1908 r. biskupi zreorganizowali jego zgromadzenia, a ich postanowienie zatwierdził Watykan, zalecając o. Honoratowi powstrzymanie się od dalszego kierowania nimi, przyjął to z pokorą i posłuszeństwem.Ostatecznie osiadł w Nowym Mieście nad Pilicą. W 1895 r. został komisarzem generalnym polskiej prowincji kapucynów i przyczynił się do znacznego rozwoju zakonu. Jednocześnie prowadził intensywną pracę pisarską, zabierał głos w aktualnych sprawach, zajmował się zagadnieniami społecznymi. Był człowiekiem wielkiej gorliwości, jeśli chodzi o zbawienie dusz. Wiele godzin spędzał w konfesjonale. Praktykował surowe umartwienia, sporo czasu spędzał na modlitwie.
Pozbawiony słuchu i cierpiący fizycznie resztę lat spędził na modlitwie i kontemplacji. Wyczerpany pracą apostolską, zmarł w opinii świętości 16 grudnia 1916 r. 16 października 1988 r., w 10. rocznicę swego pontyfikatu, beatyfikował go Jan Paweł II. Bł. Honorat jest patronem kaplicy w Sobiborze.
KAPLICE
w Niedziele i Uroczystości: godz. 9:30
w Niedziele i Uroczystości: godz. 11:00DUSZPASTERZE
kapelan
Zakładu Karnego
