Zakon Kapucynów jest częścią rodziny zakonów franciszkańskich.
Powstał na mocy wydanego przez papieża Klemensa VII w 1528 r. breve Exponi nobis, w którym pozwolił on kilku braciom z zakonu franciszkanów obserwantów na odłączenie się od dotychczasowej rodziny zakonnej i prowadzenie życia eremickiego oraz noszenie brody i habitu ze spiczastym kapturem. Pięć wieków temu na ulicach włoskich wiosek pojawili się dziwni ludzie – długie brody, szorstkie, grube habity przewiązane powrozem. Na głowach wielkie kaptury. Mieszkali w jakiś lepiankach z błota i wikliny. Chcieli radykalnie żyć Ewangelią kierując się Regułą Świętego Ojca Franciszka. Bez żadnych wyjaśnień. Dzieci postanowiły nazwać owo zjawisko. – Capuccini! – w ten sposób ochrzciły nowonarodzona gałąź Zakonu Świętego Franciszka. W pierwszej fazie rozwoju zakonu, bracia prowadzili życie pustelnicze. Oddawali się kontemplacji – minimum dwie godziny dziennie (dla mniej wytrwałych), jak określają pierwsze Konstytucje Zakonu. Mieszkali w pustelniach i małych klasztorach pobudowanych na obrzeżach miast i wiosek we wschodnich Włoszech. Nie podejmowali wtedy żadnych działań duszpasterskich. Jednak Duch wieje tam, gdzie chce – nie takie było powołanie Braci Mniejszych Kapucynów. W Księstwie Camerino wybuchła śmiertelna zaraza. Bracia, posłuszni Ewangelii, opuścili swoje pustelnie i zaczęli z narażeniem życia opiekować się zarażonymi. Tu rozpoczął się kształtować nowy rys duchowości kapucyńskiej – apostolat wśród wszystkich ludzi, szczególnie zaś wśród najuboższych. Do Polski sprowadził kapucynów Jan III Sobieski w 1681 roku, fundując im klasztor w Warszawie. Zakon zrazu powoli przyjmował się w Polsce: początkowo byli to Włosi i Czesi, a polonizacja polskich klasztorów nastąpiła dopiero w XIX wieku. Spowodowało to, że kapucyni szybko zrośli się ze społeczeństwem polskim i byli obecni we wszystkich ważniejszych wydarzeniach polskich dziejów: kapelanami powstania styczniowego w 1863 roku byli ojcowie Agrypin Konarski i Maksym Tarejwo, straceni przez wojska carskie, pierwszy na stokach Cytadeli Warszawskiej, drugi w Koninie; kapelanem Pierwszej Brygady Legionów Polskich Józefa Piłsudskiego był ojciec Kosma Lenczowski; kapucyni wraz z polskimi osadnikami w 1945 roku udali się na Ziemie Zachodnie i Północne, budując tam zręby polskiego duszpasterstwa Pierwsi Bracia Kapucyni przybyli do Orchówka na zaproszenie ówczesnego bpa podlaskiego Ignacego Świrskiego. Warszawska Prowincja Kapucynów objęła kościół i duszpasterstwo parafialne: dekretem z 6 VIII 1947 bp Świrski przekazał naszemu zakonowi kościół, a objęcie nowej placówki nastąpiło 24 VIII 1947. Zakonnicy początkowo zamieszkali w drewnianej plebanii, a w latach 1982-1983 staraniem gwardiana o. Tomasza Nitkiewicza został zbudowany jednoskrzydłowy murowany klasztor, przylegający z lewej strony do kościoła, wzorowany na dawnym klasztorze augustianów (odbudowa starego klasztoru w dawnym miejscu była niemożliwa z powodu zmiany koryta Bugu). wikary klasztoru, duszpasterz, opiekun Liturgicznej Służby Ołtarza duszpasterz, opiekun Kół Żywego Różańca zakrystianin
Kapucyni w Polsce
Kapucyni w Orchówku
Wspólnota klasztorna w Orchówku
kapelan
Zakładu Karnego